昔者波罗奈国王太子名迦兰。兄弟二人。父王丧身。以国相让。无适立者。兄将妻遁迈入山学道。止临江水。时他国有犯罪者。国政杌其手足截其鼻耳败舡流之。罪人呼天相属。道士闻之怆然。悲楚曰。彼何人哉。厥困尤甚。夫弘慈恕己危命济群生之厄者。斯大士之业矣。投身于水荡波截流。引舟著岸。负之还居。勤心养护。疮愈命全。积年有四。慈育无倦。妻淫无避与罪人通谋杀其婿。曰子杀之吾与子居。罪人曰。彼贤者矣。奈何杀之。妻辞如前。罪人曰。吾无手足不能杀也。妻曰子坐。吾自有计矣。诈为首疾。告其婿曰。斯必山神所为也。吾欲解之。明日从君以求祈福。婿曰大善。明日遂行山岸高四十里。三面壁立。睹者皆惧。妻曰。术法子向日立。吾自祭之。婿即向日妻佯绕之数周。推落山下。山半有树。树叶致厚而柔软也。道士攀枝得立。树果甘美食之自全。树侧有龟。亦日食果。睹树有人。惧不敢往。其饥五日冒昧趣果。两俱无害。遂相摩近。道士超踊骑龟。龟惊跳下地。天神祐之。两俱无损。因还故国弟以国让兄。兄以恕己。弘慈拯济群生。王治其国。日出布施。四百里内。人车马众宝饭食自由。东西南北惠育如之。王功名周著。十方叹德。妻以婿为死。国人无识己者。负杌婿入国。自陈结发室家遭世衰乱。身更凋残。服天王慈惠。故来乞丐。国人嘉其如斯。教之曰。天王普慈育逮群生。明日当出东门布施。汝其逆之。贵汝善行赐汝必多。明日从王乞丐。王默识之。具为群臣说妻本末。一臣曰当烧之。一臣曰斩之。执法大臣曰。夫罪莫大于去正入邪为悖逆之行者矣。当钉凶人著蛊女之背使长负焉。群臣佥曰。善哉从其所好。执持之明矣。王以十善化民靡不欣戴。王逮臣民终生天上。罪人夫妻死入地狱。佛告诸比丘。时王者我身是。罪人者调达是。妻者怀杅女子是。菩萨慈惠度无极行布施如是。
--
FROM 49.222.63.*